Owce są wyjątkowo wybredne w kwestii swojej diety, wymagając szczególnego rodzaju siana. W przeciwieństwie do koni czy krów, owce preferują miękkie siano z większą ilością liści niż łodyg. W niniejszym artykule omówimy jak wybrać najlepsze siano dla owiec
Siano składa się z traw, ziół i roślin strączkowych. Warto pamiętać, że różne rodzaje siana są odpowiednie dla różnych zwierząt hodowlanych, w zależności od ich specyficznych potrzeb żywieniowych.
Jak zbiera się siano?
Rośliny używane do produkcji siana zbiera się, gdy są jeszcze żywe, zwykle przed dojrzewaniem nasion. Następnie siano jest suszone na polu przez kilka dni, regularnie przewracane za pomocą przetrząsacza i zgrabiane w rzędy przed prasowaniem. Ważne jest, aby siano było całkowicie suche, aby uniknąć pleśni, która sprawiłaby, że siano nie nadawałoby się do karmienia zwierząt. Wilgoć w sianie może również zwiększyć ryzyko samozapłonu podczas składowania.
Jakie rodzaje siana preferują owce?
Owce nie lubią grubego siana. Najlepsze dla nich jest liściaste siano, takie jak lucerna lub miękkie, wcześnie zebrane siano łąkowe. Siano z roślin strączkowych zebranych w okresie wzrostu jest idealne dla jagniąt, które potrzebują cieńszych łodyg. Dojrzałe owce radzą sobie dobrze z wysokiej jakości sianem łąkowym.
Owce są zwierzętami pasącymi się. Preferują krótkie, delikatne pastwiska, zjadając roślinność bardzo blisko powierzchni ziemi. Pastwisko obejmuje szeroką gamę gatunków roślin, takich jak trawy, koniczyny, lucerna, inne rośliny strączkowe, krzewy, zioła i inne. Lucerna stanowi solidną podstawę dobrego pastwiska dla owiec jednak różnorodność biologiczna pastwisk wpływa bezpośrednio na jakość spożywanej przez owce żywności (bardziej zróżnicowane pastwisko – wyższa jakość).
Przed pojawieniem się komercyjnych pasz, wielu rolników opierało dietę owiec wyłącznie na pastwiskach, kukurydzy i sianie. Owce pasły się przez co najmniej 7-8 godzin dziennie. Następnie dostawały około 0,2 – 1,36 kg kukurydzy oraz 0,9 – 2,23 kg siana z lucerny na owcę dziennie.
Przez wieki owce przetrwały na wolności dzięki jedzeniu pastwisk, niewielkich ilości ziaren zbóż, oraz dostępowi do wody. Obecnie jednak najpopularniejsze rasy owiec, wybierane do produkcji mięsa i/lub nabiału, sa karmione paszami komercyjnymi. Podobnie jak w przypadku kóz, dieta owiec mlecznych różni się od diety owiec mięsnych. Owce mięsne mogą opierać się wyłącznie na pastwiskach, sianie i niewielkiej ilości zbóż, podczas gdy dieta owiec mlecznych lub ciężarnych jest zwykle uzupełniana paszami komercyjnymi, które zawierają większą ilość ziarna. Wiele osób uważa, że tylko udomowione owce jedzą zboża, ale dzikie owce przez wieki zjadały niewielkie ilości nasion roślin, które udało im się znaleźć. Jednakże, owce uwielbiają smak ziaren, więc zapewnienie im stałego dostępu do tego rodzaju pożywienia może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych. Zboża należy wprowadzać do diety owiec powoli i utrzymywać na niskim poziomie.
Niektóre popularne komercyjne pasze dla owiec zawierają około 20% białka. Białka te mają zbilansowaną ilość aminokwasów, co jest niezbędne do maksymalizacji wzrostu i rozwoju mięśni. Średnia zalecana dzienna dawka wynosi1-2 kg dla dorosłej owcy (należy skonsultować się z weterynarzem w sprawie dokładnego rodzaju i dawek lub przeczytać uważnie etykietę każdej paszy). Na rynku dostępne są także mączki rybne, które mają działanie lecznicze, zapobiegając kokcydiozie. Należy pamiętać, aby nie podawać komercyjnych pasz dla owiec innym zwierzętom w gospodarstwie, szczególnie koniom, ponieważ mogą być one dla nich toksyczne. Współczesne programy żywienia owiec często zawierają także bloki soli, pełniące funkcję suplementów mineralnych. Owce potrzebują mniej miedzi niż kozy, więc wiele suplementów mineralnych przeznaczonych dla kóz może być dla owiec toksycznych.
Wielu rolników umieszcza w owczarni sodę oczyszczoną, aby owce miały do niej stały dostęp. Soda oczyszczona reguluje pH żwacza, co pomaga w trawieniu, szczególnie w diecie bogatej w zboża. Owce muszą mieć stały dostęp do świeżej wody. Poidła powinny być umieszczone w 2-3 miejscach na polu.
Jak karmić owce
Ważne są warunki lokalnej flory i pogoda (czy Twoje pastwisko może wyprodukować wystarczającą ilość zielonki przez cały rok? Czy można w okolicy znaleźć siano w rozsądnej cenie?). Zmiany w diecie owiec powinny być wprowadzane stopniowo, aby uniknąć biegunki i innych zaburzeń trawiennych. Można także sprawdzić listę roślin trujących dla zwierząt gospodarskich.
Jak wybrać pożywne siano dla owiec?
Decydując o składnikach diety owiec, należy uwzględnić ich specyficzne potrzeby żywieniowe. Dla owiec w okresie laktacji szczególnie dobre jest siano z lucerny, które zawiera dużo wapnia i białka. Owce w późnej ciąży wymagają mieszanki siana z traw i roślin strączkowych, aby dostarczyć niezbędnych minerałów. Owce niebędące w ciąży lub w jej wczesnej i środkowej fazie mogą być karmione sianem trawiastym średniej jakości.
Czynniki wpływające na jakość siana
Jakość siana zależy od wielu czynników, takich jak:
- Etap dojrzałości w momencie zbioru
- Wilgotność
- Warunki pogodowe podczas żniw
- Warunki uprawy
Na wartość odżywczą wpływają również żyzność gleby, gatunki roślin, czas wysychania i metody zbioru.
Na co zwrócić uwagę przy zakupie siana dla owiec?
Przed zakupem siana zawsze sprawdź kilka bel, aby ocenić ulistnienie, skład, konsystencję, kolor i dojrzałość. Unikaj siana z pleśnią, przebarwieniami, fermentacją, ciałami obcymi, kurzem i chwastami. Dobrym sposobem oceny jest wąchanie siana – powinno pachnieć świeżo, a nie pleśnią, kwaśno czy stęchlizną.
Siano przechowywane pod plandeką lub w stodole będzie lepszej jakości, ponieważ będzie zabezpieczone przed deszczem.
Dbanie o dietę owiec jest kluczowe dla ich zdrowia i produktywności. Wybieraj siano starannie, aby zapewnić swoim owcom najlepszą możliwą paszę.
Autorka jest doświadczonym jeźdźcem i instruktorem, specjalizującym się w zrozumieniu koni oraz ich potrzeb. Od kilkunastu lat łączy klasyczne ujeżdżenie z natural horsemanship, integrując pracę z ziemi z klasyczną gimnastyką jeździecką. Stale poszukuje nowych technik i wiedzy, by rozwijać fizyczne możliwości koni.
Studiowała na Wydziale Nauk o Zwierzętach w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, gdzie zgłębiła biomechanikę i psychologię treningu koni. Uczyła się od wielu renomowanych trenerów, ale jej największymi nauczycielami są same konie. Pasjonuje się ich obserwacją w naturze i ma dwa własne konie, które są jej codziennymi towarzyszami pracy.
Prowadzi konsultacje jeździeckie w Warszawie i okolicach.
"Nigdy nie jest za późno na zmianę. Doświadczenie i czas nie mają znaczenia. Chwila, w której zaczynasz patrzeć we właściwą stronę, trwa kilka sekund."